Data rozpoczęcia i zakończenia wydarzenia
2024-10-10 - 2024-10-11
Lokalizacja
Nazwa obiektu: Instytut Kulturoznawstwa, Uniwersytet Wrocławski
Ulica i numer: INSTYTUT KULTUROZNAWSTWA ul. Szewska 50/51
Miasto i kod: 50-139 Wrocław
Organizator
Instytut Kulturoznawstwa, Uniwersytet Wrocławski
Opis wydarzenia
Polskie kulturoznawstwo choć bardzo obszernie korzystało z różnych tradycji intelektualnych, to swoich początków zupełnie nie łączyło z brytyjskimi studiami kulturowymi. A zbieżność anglojęzycznej nazwy dla nowej wówczas dyscypliny uznać trzeba za zupełnie przypadkową, choć uzasadnioną pragmatyczne i językowo. Okres formowania się kulturoznawstwa (lata siedemdziesiąte XX wieku) można charakteryzować jako metateoretyczny i metodologiczny. Nie oznacza to jednak, że w polskiej humanistyce po II wojnie światowej, a przed powstaniem kulturoznawstwa nie zaznacza się interdyscyplinarna i krytyczna oraz teoretyczna myśl o kulturze. Zarówno literaturoznawstwo, jak nauki społeczne na fali rewizjonistycznych i korygujących marksizm lektur budowały ambitne, ale dziś zapomniane, programy badawcze. Oryginalność humanistyki lat pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych widzieć można w jej silnym programie krytycznym, rozwijanym niezależnie jednak zarówno od niemieckiej tradycji teorii krytycznej (Max Horkheimer, Theodor Adorno nie byli z resztą w owym czasie w Polsce szerzej znani), jak i od brytyjskich studiów kulturowych.
Badaczki i badaczy zachęcamy do przyjrzenia się poniższym zagadnieniom:
- jak definiowano (emancypacyjną?) rolę nauk humanistycznych (zwłaszcza wobec silnych procesów modernizacyjnych: kulturowych, technologicznych, edukacyjnych, budowania koncepcji instytucji nowoczesnego społeczeństwa)?
- w jakich obszarach badawczych lokowano nadzieję na emancypacyjną moc humanistyki: lokalne interpretacje „filozofii praktyki” oraz hegemonii Antonio Gramsciego, inspiracje marksizmem, oryginalna recepcja strukturalizmu (tzw. „strukturalizm z ludzką twarzą”) w literaturoznawstwie semiotyce, antropologii, krytyka kapitalizmu i konsumpcjonizmu, badania nad mechanizmami alienacji, krytyka zachodniego imperializmu, recepcja antykolonialnych teorii krytycznych (np. Frantza Fanona, Aimé Césare’a, Léopolda Sédala Senghora etc.), wreszcie badania nad kulturą robotniczą.
- jak w praktyce realizowano socjologię, a szerzej: humanistykę publiczną/zaangażowaną? Jaką infrastrukturę naukową i popularyzacyjną do tego wykorzystywano?
- jakie problemy badawcze mieszczące się obszarze refleksji teoretycznej stawały się jednocześnie przedmiotem aktywności publicznej?
Celem refleksji podjętych podczas konferencji jest reinterpretacja i reintegracja z krytyczną humanistyką współczesną oraz ze współczesnym kulturoznawstwem.
Efektem refleksji i prac podczas konferencji będzie wspólne wypracowanie koncepcji numeru tematycznego zgłoszonej następnie do wybranego polskiego czasopisma kulturoznawczego.
Opłaty za uczestnictwo:
500 zł.